Wiesz… Kilka dni temu wysłałam list do Dziewczyn z mojego newslettera, w którym podzieliłam się intymym, wstydliwym kompleksem, z którym sobie poradziłam.
Przez niego przez kilkanaście lat mojego Życia odmawiałam sobie wiele przyjemności…
W efekcie – dzisiaj się jej uczę i naprawdę dobrze mi idzie.
Na ten list odpisała jedna z dziewczyn…
Z podziękowaniem, że podzielilam się tym „problemem”.
Że ona ma podobnie.
I że poczuła ulgę, że nie tylko Ona tak ma.
A ja? A ja… Poczułam się cudownie czytając tę odpowiedź.
Poczułam, że moje dzielenie się prawdą ma głęboki sens.
I taka refleksja się we mnie zrodziła…
Czasem porzucamy robienie tego, co sprawia nam radość, bo myślimy, że nie ma sensu…
Że nie warto czegoś napisać, namalować, stworzyć.
Że to jest nikomu niepotrzebne.
A TO JEST NIEPRAWDA.
Bo jeśli to się przyda choć jednej osobie na świecie, którą możesz być nawet Ty sama, to ma to WIELKI SENS.
